Schecter Blackjack SLS C7

Za każdym razem widząc w dziale nowości barytonową gitarę 7-strunową, nachodzi mnie totalny GAS. Tak jak przy najnowszych wypustach Keitha Merrowa i Jeffa Loomisa, tak samo miałem z serią SLS Schectera. Slim Line Series – to rozszerzenie powyższego skrótu, co nam przyniósł, zaraz się dowiemy.

 Konstrukcja: set-neck
Korpus: mahoń
Szyjka: klon, 3 części
Podstrunnica: heban, 12-16″
Pick
upy: SH-10, SH-2n
Elektronika: 3-way, 2x volume, 1x tone, rozłączane cewki
Most: TOM TonePros, STB
Klucze: Schecter locking tuners

 Wykonanie

Gitara jak zwykle w przypadku Schectera jest wykonana na bardzo dobrym poziomie. Nie widać żadnych błędów w sztuce, nawet newralgiczny punkt łączenia siodełka z bindingiem jest wykonany na dobrym poziomie.

Gitara wygląda iście diabelsko. Począwszy od wszechobecnych matów, przez inlay w kształcie czaszki, kończąc na czarnej, hebanowej podstrunnicy. Istotę zła dopełnia trójwarstwowy binding i srebrny osprzęt. Na pokładzie znajdziemy przetworniki Seymour Duncan, przełącznik trój-pozycyjny, 2 głośności i tone, który zarazem rozłącza cewki pickupów. Klasycznie – most TonePros i blokowane klucze Schecter/Sung Il. Wszystkie elementy mechaniczne i elektroniczne działają bez zarzutu.

Co nowego nam się pojawiło, w porównaniu do serii ATX? Trochę tego jest – po pierwsze możliwość zakupy gitary z pasywnymi przetwornikami. Do tego rozłączane cewki – wszyscy hipsterzy gitarowi będą wniebowzięci. Odchudzony korpus (czego wg mnie nie czuć) oraz odchudzony, 3 częściowy klonowy gryf, w zamian mahoniowego. Do tego zmienny radius podstrunnicy jak w Jacksonach. Fanom solówek na pewno się to spodoba. I tyle. Czy to dużo? Zaraz się przekonamy.

Gitary Schectera są lekkie, 3,2 kg (Setius 4kg), nie ważyłem ATXów, ale one również były leciutkie, w porównaniu do Setiusa czy choćby starych Blackjacków. Odchudzony gryf naprawdę dobrze zrobił tym instrumentom i zapewne zyska sobie sporo nowych fanów z małymi dłońmi. Gitara na sucho odzywa się głośno, ze zdecydowaną przewagą wyższych dźwięków. Podobnież zachowuje się na przesterze, środek jest minimalnie schowany, ale nie na tyle żeby zatkać pasmo gitary, wyeksponowana góra sprawia, że niskie strojenie staje się wyraźne i pozwala na szybką, selektywną grę. Gitarze nie brakuje dołu, ale również rozłączane cewki pozwalają na wesołe plumkanie – prosto rzecz ujmując – na Schecterze zagramy prawie wszystko.

Wszystkie zmiany i ulepszenia wprowadzone w powyższej serii wypadają bardzo pozytywnie. Jedynym mankamentem wg mnie jest brak możliwości ustawienia naprawdę niskiej akcji strun, problemem jest wysoko umieszczony TOM oraz odchylenie gryfu. Oczywiście akcję ustawiamy na klasycznych poziomach 1.8 – 1,2 mm, ale człowiek szybko przyzwyczaja się do dobrego. Możliwe, że w tegorocznych wypustach KM-7 i JL-7 z mostem Hipshota coś się zmieni i nie mogę się doczekać, aż dostanę je w swoje łapska.